Leven is vooral samenleven en dat impliceert contact. Of zoals Robin Kolleman het ziet: aanblik, aanraking of aantasting. In haar werk wordt dat vertaald in schoonheid, erotiek en dood. “Dat klink zwaar”, geeft ze toe, “maar ik werk het uit op een lichte en esthetische manier zodat mensen toch kijken.” In Kollemans werken draait het telkens om een stel. In het bronzen buitenbeeld Van God los speelt oerkoppel Adam en Eva de hoofdrol. Hun armen steken uit de grond rondom een vijgenboom en zijn bekleed met de bladeren die na de zondeval hun schaamte bedekten. Een 4,5 meter lange boa constrictor wurgt hen, maar bijt ook zichzelf in zijn staart: het verhaal herhaalt zich eindeloos.
De video die Kolleman speciaal voor de biënnale maakte, is geïnspireerd op het beroemde, mythische liefdesverhaal van Orpheus en Eurydice. Zij werden door haar dood gescheiden, maar Orpheus daalde af naar het dodenrijk en wist de goden te overtuigen zijn bruid terug te geven. Zij stemden in op één voorwaarde: dat hij op de terugweg niet naar haar mocht omkijken. Hij deed dit toch en verloor zo Eurydice voor een tweede keer. Door de kijker op een bankje tussen de geliefden in te zetten, laat Kolleman ons voelen hoe het is verscheurd te worden tussen verlangen en twijfel. Het stel in Geloof, hoop en liefde is minder op elkaar gesteld. Het beeld combineert een boerka en een meeuw, symbool van de Partij voor de Vrijheid die dit kledingstuk juist wil verbieden. “Maar in deze boerka is alles omgekeerd”, vertelt Kolleman.