Schilderen is voor Bernardien Sternheim een manier om grip te krijgen op emoties en die te uiten. Dat doet ze via mensfiguren. Soms beeltenissen van zichzelf, vaker personen die aan haar fantasie zijn ontsproten en doen denken aan het werk van surrealist Pyke Koch (1901-1991). Ze zijn kwetsbaar, bevinden zich in confronterende situaties of wekken juist ontroering op. Ze kijken de toeschouwer aan en dwingen hem zich af te vragen wat hier precies gevoeld wordt. En door wie – draagt de kijker immers niet ook zijn eigen gevoelens met zich mee?
Een aantal jaar geleden overwon Sternheim een levensbedreigende ziekte. In een serie schilderijen uitte ze het geluksgevoel dat het krijgen van een tweede kans haar gaf. Love is een groepsportret van bloeddonoren, zonder wie de kunstenaar het niet had gered. Hun liefde is blind en anoniem. Sternheim geeft ze een gezicht.